Συνεισφορά στο διάλογο για τη δεύτερη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Lionel Zivals)

Συνεισφορά στο διάλογο για τη δεύτερη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Lionel Zivals. Tendencia Piquetera Revolucionaria (Argentina)

tpr.internacional@gmail.com

@LionelZivalsTPR / 6909837524

μετάφραση Κανταρτζής Φώτης

Τα συμπεράσματα της ταξικής πάλης την περίοδο 2012-2013: η Δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ ως διαδικασία προετοιμασίας ανάληψης του αστικού κράτους.

Η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην ταξική πάλη φανερώνει την ανοιχτά δεξιά μεταστροφή του: στο ζήτημα της Κυπριακής κρίσης έστησε μέτωπο με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, χαιρετίζει την πολιτική Ομπάμα, έπαψε να αγωνίζεται για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» και πλέον μιλάει για «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», συνεργάζεται με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (η στάση του στην πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών αποτελεί το έσχατο παράδειγμα αυτών των επιλογών), δεν στήριξε τις αντιφασιστικές και εργατικές διαδηλώσεις στην Μανωλάδα απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις των ελλήνων τσιφλικάδων στους μετανάστες εργάτες γης. Ακόμη και η «Αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει την κοινή δράση της με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς. Σε όλους αυτούς τους αγώνες, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και άλλων οργανώσεων της Αριστεράς ήταν σημαντικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζεται να γίνει «αποδεκτός» να διαχειριστεί τον καπιταλισμό στην Ελλάδα, αντί να αναπτύσσει τους ταξικούς αγώνες σε κατεύθυνση συντριβής των καπιταλιστικών ρυθμίσεων. Στο μεταξύ, προχωράει το μετασχηματισμό του από Συνασπισμό σε Κόμμα, πράγμα που θα ενισχύσει τη δύναμη της δεξιάς πτέρυγας που ηγείται του σχηματισμού.

Αντίθετα με εκείνους που θεωρούσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα στραφεί αριστερά ένεκα των πιέσεων των κοινωνικών αγώνων, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι έχει ένα ηγετικό πυρήνα ο οποίος έχει ένα σαφή στόχο να επιτύχει. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και ο Κώστας Ήσυχος στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ στο Μπουένος Άιρες: «είμαστε σε ένα καράβι με ξεκάθαρη κατεύθυνση, και αν θα πρέπει να αλλάξουμε το πλήρωμα προκειμένου να φτάσουμε εκεί που θέλουμε, θα το κάνουμε».

Η στάση της επαναστατικής Αριστεράς απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ

Αναφορικά με αυτό, θα επιχειρήσω να συζητήσω με ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τον Γιάννη Δελατόλα (http://www.antarsya.gr/node/1381) το οποίο θέτει το ζήτημα πολύ καθαρά:

«Το να θεωρούμε ότι μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι επαρκής απάντηση στην άνοδο του φασισμού σε ένα τόσο γόνιμο έδαφος για την ακροδεξιά είναι προβληματικό. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποιο ρατσιστικό πογκρόμ της Χρυσής Αυγής? Θα στείλει τις δυνάμεις καταστολής? Αλλά οι δυνάμεις καταστολής εμπεριέχουν τους Ναζι. Είναι φανερό ότι η διαλεκτική σχέση μεταξύ του κόμματος και της τάξης πρέπει να είναι ανοιχτή. Θα πρέπει να είναι οι πιο αγωνιστικά και ταξικά συνειδητοποιημένοι εργάτες εκείνοι που θα δώσουν την απάντηση και θα αναμετρηθούν με τους Ναζί σε ένα τέτοιο σενάριο. Αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί την παρέμβαση τώρα στα συνδικάτα ώστε να οικοδομηθεί αυτός ο τύπος αμοιβαίας εμπιστοσύνης ανάμεσα στην αριστερά και τους αγωνιστές. Η τωρινή προσέγγιση στους τραπεζίτες, και το πισωγύρισμα στις υποσχέσεις για επαναφορά των μισθών στα προ-μνημονίου επίπεδα, δεν είναι εποικοδομητικά σε αυτή την κατεύθυνση».

Αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει να «εγγυηθούμε» αυτό που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ή δεν τολμά να κάνει (να θέσει σε κίνηση τις δυνάμεις της εργατικής τάξης). Για να γίνει αυτό, αναφέρει ο συγγραφέας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να είναι ανεξάρτητη από το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, η ιδέα στο τέλος της μέρας θα πρέπει να είναι: Εμείς (η Αντικαπιταλιστική Αριστερά) θα πρέπει να είμαστε ανεξάρτητοι ώστε να ωθήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ στα αριστερά όταν θα έρθει στην εξουσία (ή για να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις της Ε.Ε.). Αναφέρει ακόμη, αφού επισημαίνει το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ότι «αυτός ο τύπος προγράμματος μπορεί να θέσει την Ελλάδα σε μια μεταβατική περίοδο εάν αυτά τα επιχειρήματα επικρατήσουν στο εργατικό κίνημα. Τα εργατικά συμβούλια και ο εργατικός έλεγχος μπορεί να γίνει πραγματικότητα με αυτό τον τύπο στρατηγικής». Έτσι, ο Τσίπρας θα οδηγήσει την χώρα, ενώ έχουμε εργατικά συμβούλια; Ανακύπτουν στρατηγικά αντίθετα αποτελέσματα από την κρίση, και οι επαναστάτες θα πρέπει να το έχουν αυτό ξεκάθαρο.

Ο πολιτικός προσανατολισμός που πηγάζει από το άρθρο του Γιάννη Δελατόλα είναι κατά τη γνώμη μου λανθασμένος, καθότι αφήνει όλο το πολιτικό πεδίο στους μετωπικούς λαϊκούς σχηματισμούς. Για να επικυρώσει αυτό, ο συγγραφέας αποβλέπει ότι «οι εκλογές θα πρέπει να είναι δευτερεύον σε αυτή την προσέγγιση και η παρέμβαση στα κινήματα πρωτεύουσα». Διαφωνώ απόλυτα. Οι παρεμβάσεις στα κινήματα θα πρέπει να αναδείξουν το τι κάνει το «σταλινιστικό» ΚΚΕ και ο «ευρωκομμουνιστικός» ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό να τους προκαλέσει και να τους ωθήσει πολιτικά για την ευθύνη που έχουν για την ηττοπάθεια του εργατικού κινήματος και στην ενίσχυση των αστικών μηχανισμών. Και αυτό θα πρέπει να ενισχύσει την εκλογική μας παρέμβαση. Αυτές είναι οι συνέπειες της πολιτικής τους στην απεργία των εκπαιδευτικών (όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις) που δημοσιεύθηκαν στην ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επίσης: «η στάση του ΚΚΕ ενάντια στην απεργία, τα μισόλογα του ΣΥΡΙΖΑ, και συνολικά η συνεργασία τους με τους κυβερνητικούς γραφειοκράτες, οδήγησαν ξεκάθαρα πίσω τον αγώνα. Είναι ξεκάθαρο ότι η καθεστωτική Αριστερά, η Αριστερά που επιδιώκει μια κυβέρνηση που θα διαχειριστεί την κρίση μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα (ΣΥΡΙΖΑ), ή η «λαϊκή εξουσία» (ΚΚΕ), οδηγεί σε αδιέξοδα το κίνημα και αφήνει ανέγγιχτη την εξουσία της καπιταλιστικής διακυβέρνησης» (http://www.antarsya.gr/node/1344).

Ας χρησιμοποιήσουμε επίσης το υποθετικό ερώτημα που εγείρει ο Γιάννης Δελατόλας: θα μπορεί μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να είναι «ουδέτερη» σε εκείνη τη στιγμή; ή θα είναι απέναντι σε ένα ταξικό αγώνα τσακίσματος του φασισμού; Και αν συμβεί το δεύτερο, θα επιχειρήσουμε να τον πιέσουμε προς τα αριστερά ή θα αγωνιστούμε για τη δική μας κυβέρνηση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως επίσης αναδεικνύει ο Μάνος Σκούφογλου (ΟΚΔΕ-Σπάρτακος), δεν είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο απέναντι στο φασισμό: «Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο αποπροσανατολισμός κάποιων μάχιμων συντρόφων σε μια υποτιθέμενη άμεση λύση από μια κυβέρνηση της Αριστεράς προκύπτει αντανακλαστικά εν μέρει από το φόβο και την απέχθεια που όλοι νιώθουμε για τη ζωντανή νεκρή μούμια του φασισμού. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο, ακόμη και αν είναι βολικό, ότι μία κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αποτελεσματικό ανάχωμα απέναντι στο φασισμό. Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας, ότι ιστορικά, στις περισσότερες περιπτώσεις που ο φασισμός επικράτησε, αυτό είχε να κάνει με την ηττοπάθεια και την αλλοίωση των Αριστερών κυβερνήσεων ή των προοδευτικών κυβερνήσεων στις οποίες συμμετείχε η Αριστερά. Υπάρχει, επίσης, ένα πρόσφατο παράδειγμα στην Ελλάδα: ο Καμίνης, ένας αριστερός σοσιαλδημοκράτης και νυν δήμαρχος αθηναίων, υποστηρίχτηκε από ένα τμήμα της Αριστεράς (στον πρώτο ή στο δεύτερο γύρω) ώστε να περιοριστεί η άνοδος της Χρυσής Αυγής, η οποία απέσπασε 5.3% των ψήφων σε εκείνες τις εκλογές (2010). Πόσο καλά λειτούργησε αυτό? Ενάμιση χρόνο αργότερα, οι νεοναζί σχεδόν διπλασίασαν το ποσοστό τους στην Αθήνα». (http://4thinternational.blogspot.com.ar/2012/06/manos-skoufoglou-pendulum.html, June 2012).

Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συνεισφέρει στην συντριβή της κυβέρνησης μαζί με τους εργατικούς αγώνες, χρειάζεται μια επιθετική πολιτική που θα κάνει τη λαϊκή βάση του ΣΥΡΙΖΑ να έρθει σε ρήξη με την ηγεσία, όχι προσπαθώντας να ωθήσει το ΣΥΡΙΖΑ στα αριστερά, αλλά σαν ζήτημα προθυμίας των αγωνιστών του. Υπάρχει μια μετωπική λαϊκή πολιτική να αποτρέψουμε, και δεν υπάρχει σύντομος δρόμος να τον διαβούμε ή ζήτημα προς αποφυγή. Αυτή θα πρέπει να είναι μια πολύ σοβαρή συζήτηση που πρέπει να γίνει στην αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ να έρθει σε ρήξη με την ηγεσία του Τσίπρα. Ολόκληρη η «Αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ έχει ευθύνη να αντιμετωπίσει τους εργατικούς αγώνες και δεν μπορούμε να παραχωρήσουμε ούτε δευτερόλεπτο χωρίς να τους δείξουμε ότι η συμμετοχή τους στο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μεταμορφώσει το ΣΥΡΙΖΑ (αλλά να τον μετατοπίσει ακόμη πιο δεξιά) και να τους προκαλέσουμε να έρθουν σε ρήξη και να αναπτύξουν τους εργατικούς αγώνες απέναντι στην κυβέρνηση.

Στην πολιτική, όπως στη φυσική, δεν υπάρχει κενό. Εάν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν εξαγγείλει μια πολιτική απάντηση στην κρίση, θα οδηγηθεί τελικά (ακόμη και διατηρώντας την οργανωτική ανεξαρτησία της) σε πολιτική εξάρτηση ή στην ουδετεροποίηση. Υπάρχει ακόμη μία στρατηγική συζήτηση πέρα από αυτό: θεωρούμε ότι δεν είναι αρκετό να είμαστε μόνο αντικαπιταλιστές, αλλά και σοσιαλιστές, επαναστάτες, που σημαίνει, να αγωνιζόμαστε ανοιχτά για την Εργατική Εξουσία. Η (πολιτική) χρεοκοπία του NPA (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) στη Γαλλία θα πρέπει να μας προειδοποιήσει σχετικά με αυτό. Κατέρρευσαν (το NPA) κάτω από την πίεση του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος (Melénchon, Front de Gauche) και τώρα προτείνουν «αριστερή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση», με ρεφορμιστικούς όρους, αφότου αρκετά τμήματα του κόμματος ενσωματώθηκαν κατευθείαν στο Front de Gauche.

Ως τμήμα εκείνων που αγωνίστηκαν ενάντια στον κεντρώο αντικαπιταλισμό από την αρχή, το CRFI (Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς), θα θέλαμε να συζητήσουμε ανοιχτά και συντροφικά τις συνέπειες της απώλειας της επαναστατικής πολιτικής. Η ανοιχτή συνδιάσκεψη του CRFI η οποία θα γίνει στη Αθήνα στις 9 και 10 Ιουλίου είναι μια καλή ευκαιρία για να κάνουμε κάτι τέτοιο.

Επομένως, θα πρέπει να αναδείξουμε τη δική μας πολιτική εναλλακτική, και αυτό μπορεί να είναι μια κυβέρνηση βασισμένη στην ανατροπή του Μνημονίου και της κυβέρνηση, στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων, που θα είναι μια εργατική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που θα προκύψει από την κοινή δράση των κομμάτων της Αριστεράς που παλεύουν απέναντι στην τροικανή κυβέρνηση και στην ανατροπή της γραφειοκρατίας, βασισμένη σε ένα Ενωμένο Εργατικό Μέτωπο. Συζητώντας εκτεταμένα και ανοιχτά αυτή τη συνθηματολογία, προκαλώντας όλη την Αριστερά και τις δυνάμεις στο εσωτερικό της εργατικής τάξης και αναδεικνύοντας πρακτικά την ορθότητα μέσα στη συγκυρία είναι αυτό που θα μας επιτρέψει να υπερβούμε την απάτη του ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικά, αυτές οι ασύνδετες απάτες θα οδηγήσουν στην εξαχρείωση. Για το λόγο αυτό, ενώ έχουμε κριτικάρει σθεναρά την άρνηση του ΕΕΚ να ενσωματωθεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις τελευταίες εκλογές, στηρίζουμε τη συνθηματολογία του ΕΕΚ για Ενωμένο Εργατικό Μέτωπο, για Εργατική Κυβέρνηση, και Ηνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, και πιστεύουμε ότι υπάρχει ένα πρακτικό εργαλείο για να οικοδομήσουμε ένα επαναστατικό αποτέλεσμα από την ελληνική κρίση.

Η στάση του λαϊκού μετώπου κατά του ευρώ της ευρωπαϊκής Αριστεράς και η επιρροή της στην αντικαπιταλιστική Αριστερά

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Κύπρο, και οι επίσης μεγάλες πιέσεις για προσαρμογές στην Ελλάδα, έχει ενισχύσει κάποιες θέσεις κατά του ευρώ, τόσο στη σταλινιστική Αριστερά, όσο και στα καπιταλιστικά κόμματα. Αυτό οδηγεί σε μια αναδιοργάνωση κάποιων αριστερών οργανώσεων γύρω από τον Αλαβάνο (πρώην ΣΥΡΙΖΑ), που επιχειρεί να συγκεντρώσει την αριστερά πίσω από ένα εθνικό (δλδ. καπιταλιστικό) τρόπο εξόδου από την κρίση. Το γεγονός αυτό ασκεί σημαντικές πιέσεις πάνω στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Μπορούμε να το δούμε αυτό στο πρόσφατο άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη, ο οποίος χαιρετίζει τις “(…) «πρόσφατες παρεμβάσεις στο δημόσιο διάλογο στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Αριστεράς προς χάριν μιας στρατηγικής εξόδου από την Ευρωζώνη, η οποία είναι πέρα από ευπρόσδεκτη. Η απόφαση του ΑΚΕΛ να μελετήσει την πιθανότητα εξόδου της Κύπρου από την Ευρωζώνη, η έκθεση του Heiner Flassbeck και του Κώστα Λαπαβίτσα για την κρίση της Ευρωζώνης, και τη δημόσια παρέμβαση του Oscar Lafontaine υπέρ ενός πιθανού «Grexit», όλα αυτά φανερώνουν μια ευχάριστη αλλαγή και διανοίγουν το πεδίο για ένα πραγματικό διάλογο για ριζοσπαστικές εναλλακτικές» (http://www.socialistproject.ca/bullet/829.php#continue, 28th May).  Και προχωράει ακόμη παραπέρα λέγοντας ότι «ανακτώντας την νομισματική ηγεμονία, ως μορφή δημοκρατικού κοινωνικού ελέγχου μιας σημαντικής όψης της οικονομίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια πιθανή προοδευτική λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας».

Μιας και είμαι Αργεντινός, δεν μπορώ να παραβλέψω να πω το ακόλουθο, το οποίο βασίζεται στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μου. Η «νομισματική ηγεμονία» μπορεί να είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της εθνικής αστικής τάξης για το τσάκισμα των μισθών, των συντάξεων, και την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Αυτή η «αλλαγή» στην Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν αποτελεί μια αριστερή στροφή από μέρους τους, αλλά το γεγονός ότι σκέφτονται σοβαρά για μια καπιταλιστική «κατά του ευρώ» πολιτική όπως κάποια τμήματα της αστικής τάξης αρχίζουν επίσης να σκέφτονται. Επομένως, δεν θα πρέπει να τη χαιρετίζουμε αλλά να την πολεμήσουμε δυναμικά.

Ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος ηγείται του συνασπισμού Σχέδιο Β, το είπε ξεκάθαρα: «χρειαζόμαστε ένα νόμισμα το οποίο θα βοηθήσει τις ελληνικές εξαγωγές και θα μας βοηθήσει να ανακτήσουμε τμήμα της εσωτερικής μας αγοράς. Επομένως δεν υπάρχει άλλη λύση» (EnetEnglish.gr, May 20^th http://www.enetenglish.gr/?i=news.en.article&id=968). Τι άλλο είναι αυτό αν δεν είναι μια εθνική καπιταλιστική διέξοδος από την κρίση;

Ο καλύτερος τρόπος για να καταπολεμήσουμε αυτή τη στάση, και να διαμορφώσουμε μια επαναστατική γραμμή προόδου, είναι η διάδοση μιας εργατικής μετωπικής πολιτικής σε τέτοιους σχηματισμούς. Κάτι τέτοιο θα έλυνε το ερώτημα: προτείνουν ένα μέτωπο ανάπτυξης ταξικής πάλης ενάντια στο χρέος, ενάντια στο μνημόνιο, ενάντια στις ευρωπαϊκές πολιτικές; Ή σπέρνουν απάτες για μια «Αργεντινού» τύπου (δλδ. υποτίμηση και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους) έξοδο από την κρίση; Σκοπός του ρεύματος που αντιπροσωπεύει ο Αλαβάνος είναι ξεκάθαρα το δεύτερο. Το σύνθημα για τις Ηνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης είναι ένα επίκαιρο ζήτημα για να τεθεί προκειμένου να υπερβούμε αυτά τα ρεύματα από επαναστατική σκοπιά.

Για ένα ενωτικό εργατικό μέτωπο που θα διώξει το Σαμαρά. Για μια εργατική κυβέρνηση και τις Ηνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.

Η πολιτική του Αλαβάνου έχει ακόμη ένα πολιτικό σκοπό: να κερδίσει επιρροή ανάμεσα στο ΚΚΕ (το οποίο διέρχεται κρίση όπως φάνηκε από το 19ό Συνέδριο του) και στο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η πτέρυγα του Λαφαζάνη έχει λάβει θέση κατά του ευρώ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προκειμένου να υπερβεί αυτά, θα πρέπει να ενδυναμώσει τον εαυτό της στα αριστερά (καλώντας το ΕΕΚ, την ΟΚΔΕ Εργατική Πάλη, τους αναρχικούς, και όλες τις οργανώσεις που δεν είναι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Στα σωματεία, πολλές από αυτές τις οργανώσεις συνεργάζονται, επομένως θα πρέπει να προσπαθήσουμε το σχέδιο αυτό να γίνει και σε πολιτικό επίπεδο.  Είναι απαραίτητο να εξαγγελθεί μια πολιτική που θα έρθει σε ρήξη με τον προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ με μια επαναστατική πολιτική:

Προτάσεις για τη Συνδιάσκεψη

1. Όχι εκλογικό μέτωπο «κατά του ευρώ». Να μην διαλυθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ένα ευρύτερο εθνικό λαϊκό μέτωπο συνεργασίας. Το μέτωπο «κατά του ευρώ» μπορεί ανάλογα να αποτελέσει τόπο για ταξική συνεργασία.
2. Καμία συνεργασία με ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, και Ανεξάρτητους Έλληνες. Καλούμε τους αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ να έρθουν σε ρήξη με τα αστικά κόμματα και τη γραφειοκρατία στα σωματεία. Για ένα Ενωτικό Εργατικό Μέτωπο που θα διώξει το Σαμαρά, με σκοπό να εναντιωθεί η λαϊκή βάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ με την κατεύθυνση της ηγεσίας τους.
3. Για μια Εργατική Κυβέρνηση.
4. Για τις Ηνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
5. Για συμμετοχή στην Ανοιχτή Συνδιάσκεψη του CRFI στην Αθήνα, στις 9 και 10 Ιουλίου (http://www.eek.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1671:european-labour-conference-in-athens-on-the-9th-and-10th-of-june&catid=79:englishtext&Itemid=76)